Vizantijsko plavo je film domaće produkcije čija se radnja odvija u “petom godišnjem dobu” i čiji glavni lik, ikonopisac Aranđel, zarobljen između duhovnog i ovozemaljskog svijeta luta po manastirima i oslikava unutrašnje zidove crkava.

Film govori o ljubavi između Balkana i Evrope, između dvoje ljudi koji dolaze iz dijametralno suprotnih svjetova: pomenutog Aranđela koji živi u “petom godišnjem dobu”, u nekom nedefinisanom prostoru i Lize, mlade studentkinje matematike iz Beograda, koja se relativno dobro snalazi na samom početku devedesetih godina prošlog vijeka.

Radi se o višedimenzionalnom umjetničkom djelu, inspirisanom prije svega Pavićevom knjigom “Vedžvudov pribor za čaj”, za koje je Radomir Mihajlović Točak napisao muziku, u vidu kompozicija poput “Zajdi, zajdi” i “Blame”.

Aranđel traga za tajnim, davno izgubljenim četvrtim elementom vizantijski plave boje. Kako to obično biva, na samom kraju filma pronalazi taj misteriozni sastojak i shvata kako dolazi iz najneočekivanijeg izvora.

Vizantijsko plavo je boja koja je oslikavala pozadinu većine fresaka manastira koje su gradili Nemanjići. Ova boja dobijana je od poludragog kamena lapis lazuli (od latinske riječi lapis – kamen i arapske riječi azuli – plavo) i poznata je kao najskuplja boja svih vremena.

Budući da Nemanjići nisu štedili, čitava unutrašnjost crkve manastira Visoki Dečani oslikana je ovom bojom. Prekrivajuči površinu od 4000 kvadratnih metara, freske u crkvi manastira Visoki Dečani prikazuju oko 1000 različitih motiva, na kojima je oslikano oko 10 hiljada lica.

Freske koje danas mogu da se vide u crkvi manastira Visoki Dečani nikada nisu obnavljane – sve što vidite danas izgledalo je upravo tako i prije 700 godina. Zbog toga ova crkva spada u jednu od najočuvanijih srpskih crkava. U njoj se nalazi i pozlaćeni ikonostas iz 19. vijeka, sastavljen od velikih komada drveta koji nisu spajani ljepilom ili nečim sličnim. Jednostavno su dizajnirani tako da se međusobno dovoljno čvrsto uklope. Na ikonostasu se nalaze i 4 ikone koje je manastiru poklonio car Dušan Silni lično.

U ovoj crkvi nalazi se i jedini srpski tron, napravljen od pećkog oniksa, na kojem je sjedio Sveti kralj Stefan Dečanski, čije su mošti i danas smještene odmah pored trona. Na njemu je posljednji put sjedio kralj Aleksandar i nakon toga niko nikada nije sjeo na ovaj tron. Aleksandru je ukazana ova čast tokom njegove posjete oslobođenom Kosovu, kada je i zapalio svijeće koje je 500 godina ranije carica Milica, supruga kneza Lazara zavještala vladaru koji će ponovo osloboditi Kosovo. Svjedoci tvrde da su svijeće jako kratko gorjele, što monasi tumače kao znak da Kosovo ipak neće dugo ostati u srpskim rukama. Iste te svijeće koje je Milica sačuvala i koje je kralj Aleksandar u 20. vijeku zapalio i danas se čuvaju u manastirskoj riznici, čekajući nekog novog oslobodioca.

Dečanski monasi i danas se bave sokolarstvom. Nekada su nosili važnu titulu carskih sokolara.

Manastirske vojvode, čuvari manastira obično su bili članovi velikih i uglednih albanskih porodica. Iako im je manastir plaćao uslugu čuvanja, bila je to značajna titula i svojim nosiocima i članovima njihove porodice predstavljala je veliku čast..

Većina enterijera crkve izgrađena je od oniksa, ali je značajan dio bio pozlaćen ili prekriven zlatom, sve dok Bugari nisu 1916. godine opljačkali većinu blaga.

Lapis lazuli je tokom određenih perioda u istoriji dostizao i cijenu četiri puta veću od cijene zlata i uvožen je čak iz Afganistana.